Kamertony zmieniają pole magnetyczne w pozytywny sposób, co jest zauważalne tuż po zastosowaniu (natychmiastowa poprawa nastroju, podniesienie wibracji, zanik bólu itp.), nasze ciało posiada coś na kształt wibrysów. Są to proprioceptory, które odpowiadają za czucie własnego ciała w przestrzeni. Jedne z nich – ciałka Paciniego – są wrażliwe właśnie na wibracje. Bez prawidłowego czucia dotyku, drgań, rozciągania skóry, rodzaju powierzchni – ruch w prawidłowych wzorcach staje się niemożliwy. Na wibracje są wrażliwe także inne tkanki ludzkiego ciała. Najbardziej popularnymi w diagnostyce medycyny naturalnej kamertonami są te o częstotliwości wibracji 128 Hz .

Wynik bazuje na odczuciach wibracji po przyłożeniu drgającego urządzenia do skóry pacjenta. Fizjologicznym uzasadnieniem dla tego badania są receptory skórne – mechanoceptory, znajdujące się głównie w skórze nieowłosionej (część podeszwowa stopy czy dłoniowa ręki, a także mostek, czoło). Opisywane mechanoceptory to:

• ciałko dotykowe Meissnera (receptory dotykowe)
• komórki Merkela (podatne na ucisk, tarcie)
• ciałka Ruffiniego (wrażliwe na rozciąganie skóry)
• ciałka blaszkowate Paciniego (odpowiedzialne za czucie wibracji)

Ostatnie trzy wymienione rodzaje receptorów wraz z wrzecionkami nerwowomięśniowymi oraz wrzecionkami nerwowo-ścięgnistymi pełnią rolę proprioceptorów. Odczucia podczas wykonywania badania kamertonem bazują głównie na funkcji ciałek Paciniego, jednak dają także ogólną informację na temat stanu czucia głębokiego.

Aby wykonać terapię, drgający kamerton terapeutyczny należy przyłożyć do nieowłosionej skóry pacjenta (np. do końcówki palca dłoni czy palucha stopy). Następnie zapytać pacjenta czy czuje wibracje. Jeśli tak – poprosić aby wskazał, kiedy wibracje przestaną być odczuwalne. Moment, w którym pacjent przestaje czuć wibracje powinien pokrywać się z momentem zaprzestania odczuwania wibracji przez terapeutę. Zaburzenie tego momentu lub brak odczuwania wibracji jest traktowane jako wynik pozytywny.